Czemu tak chętnie wywalamy zżutą gumę na chodnik, zamiast podejść do sprawy ekonomicznie? Jak dzieci: to mistrzowie w kategorii „męczyguma”. Mój rekord padł w wieku lat siedmiu, gdy ulubionego Donalda przeżuwałam po kilka godzin przez bity tydzień. Ci co mieli przyjemność wiedzą, że Donald był nie do zajechania. Gdy już się nażułam – gumę zawijałam w papierek i tak do rana dnia następnego. Nie chcę wiedzieć, ile bakterii wtedy szalało mi w jamie ustnej...  Podobnie czyniłam z Hubbą-Bubbą, tylko ona szybko twardniała. Za to nie obklejała buzi po pęknięciu balona. Turbo miała wielu fanów - beze mnie. Czy była warta zachodu dla obrazka z samochodem? Zżuwała się po godzinie. Sentyment mam do gumy „kostki” z Odry, o smaku pomarańczowym. Dla szpanu kupowałam gumę-papierosa, choć jej smak pozostawiał wiele do życzenia. No i kolorowe gumy kulki, oj tak, w sklepach do dziś i tak samo jednorazowe, jak niegdyś. A ty, jaką gumę wspominasz najlepiej?

Donald – produkowany przez holenderską firmę Maple Leaf B.V.
Do każdej gumy dołączona była historyjka obrazkowa z postaciami znanymi z kreskówek wytwórni The Walt Disney Company. Na historyjkach znalazły się oprócz Kaczora Donalda również Myszka Miki, Minnie, Daisy jak również Goofy oraz Pluto. Historyjki nie posiadają numeracji.

Czym jest guma do żucia?
To rodzaj słodyczy, nie do łykania. Pierwsze gumy dla odświeżenia oddechu żuli już starożytni Grecy. Otrzymywali je z żywicy kory drzewa Pistacia lentiscus. Bardziej współcześnie, bo w  XIX wieku, gumę produkowano z mleczka kauczukowego otrzymywanego przy nacięciu pnia sączyńca. Obecnie powstaje z polimerów - niezwulkanizowanej formy gumy (po wulkanizacji mamy np. opony samochodowe).

Pamiętacie z filmów wojennych amerykańskich żołnierzy natrętnie żujących gumę? To nie mit. Już podczas II wojny w ten sposób uspokajali zszargane nerwy.

Guma nie tylko odpręża, dba o właściwe PH w ustach, czy pomaga rzucić palenie. Może odchudzić, a przynajmniej tak twierdzą amerykańscy naukowcy (New England Journal of Medicine) . Przeprowadzili eksperyment na studentach, którym kazali żuć bezcukrową sto razy na minutę przez 12 minut. Z badań wynikało, że przeciętne zużycie energii na godzinę wzrosło z 58 kcal do 70 kcal, co w przeliczeniu na rok robi jakieś sześć kilo w dół! To chyba niezły wynik, jak na wykonywany przy tej czynności wysiłek. kamilus, zdj. kamilus, google